Seica cada día é un traballo divino

cando o patrón canxa o seu ventre

na ponte cativiña do San Xoán.

Con dous de tripulación ten fama de ceibar máis redes que ninguén

e aínda que a súa licencia é para rapes

se na pesca se lle enguedellan bois, luras ou langostas

son para el, ou para a muller do nachiño do bar ao que acode.

O seu barco é o máis cativo do porto

e cada noite a súa forma de elfo

atopa acougo na rede ensarillada dos norais

mentres os paseantes nocturnos do peirao

andan a procurar entre da flota,

ao cativo San Xoán, buque insignia dos choios do mar ese día;

se volveu a porto, todos os barcos están seguros.

As veces o patrón larga amarras

cando buques máis grandes ou anxos non ousan facelo;

acredita na tecnoloxía, o seu radar é tan opíparo como o das naos maiores,

unha arma de montar nas vagas, éxida inestable.

 

A súa dona é unha rubia galega

con rizos rebeldes e crenchas perennes,

rubensiana, con pel de louza en inverno que se doura ata semellar mel,

un risiño musical, e un sorriso que lle baila nos ollos;

os seus dentes sobresaen dun xeito feiticeiro

de maneira que nunca pecha de verdade a boca,

unha imperfección seductora que acentúa a súa graza.

Ten alta a tensión sanguínea;

e é que non pode ser doado, coméntase, vivir co patrón .

 

Cando o tempo o permite, cose as redes

no porche da súa cabana-obradoiro

situada na curva que leva ao porto.

Gústalle que a visiten mentres traballa;

sabe as novas de toda a vila,

vodas, bautizos, e por quen dobraban as campás.

Nunca fai críticas, e di que

o mellor que podemos outorgar

é o beneficio da dúbida.

 

Mentres parola cía lentamente,

esticando lazadas e tecendo mallas que penduran dun cravo na parede

as súas mans unha mancha, tan lixeira que os ollos non a dan seguido

mais mentres fala ou canta non deixa caer un no

da filigrana do seu pescador.

 

A fin do día as mans dela comezan facerse lentas,

mentres fita derivando cara ao horizonte,

e mentres cose non deixa de espreitar ao San Xoán.

Cando se deixa ver a súa forma cativa, a muller repara no seu achegarse paseniño;

entón ao tempo que o patrón afasta a barriga da ponte,

deixa caer a áncora, amarra o barco, e cos compañeiros descarga a pesca

e chimpa en terra as redes rachadas e agora sen uso,

ela vai onde o espello, suaviza os beizos salgados con bálsamo,

palmetea as meixelas, e cepilla os rizos rebeldes;

cando o home chega,

a dona axúdalle a cambiar as katiuskas e a roupa empapada,

cólgalle o sueste a seca, e fecha a porta da cabana,

e falando do día van para o bar de A Marina

onde ela bebe un refresco de mazá con gas

e el o Seagram´s Hundred Pipers

que adoitaba beber con Coca-Cola,

mais desde que o doutor dixo que ía vello, e precisa coidar o corazón

e sabe que a Coca-Cola non é sana,

agora mestura auga co whisky.

E nos días en que o ceo devén negro,

sopran ventarróns, e chuvias torrenciais veñen de súpeto,

   como adoita acontecer nas augas costeiras galegas,

ou cando o seu patrón ten saído só,

ela senta á fiestra da cabana, os cordóns da rede no colo,

as mans quediñas, riso e sorriso ausentes,

con ollos pegados no mar,

agardando a volta do San Xoán.