A garita

 

¡Esperta, amor!  Imos á garita.

imos xogar o noso enxeño contra dos elementos

e pantasmas que asombran o lugar.

¡Esperta! Ponte as botas de caucho, as luvas,

a bufanda, a chaqueta acolchoada.

Desta volta non nos perderemos,

esquerda e montaña enriba na vella estrada da madeira,

e cando os neumáticos comecen a atrancarse,

atacaremos a lama do monte e a néboa a pé.

Andaremos e subiremos, e onde o sendeiro cuadrifurque,

tomaremos o do medio á esquerda, a bosques máis fondos,

guiados polos raios de sol que furan os eucaliptos góticos,

para facer máis dourados os fentos de inverno,

e subliñar as  matas de bagas, mestas e á altura do ombreiro, de prata;

entón sen folgos sentaremos un pedazo nas vellas pedras negras galegas,

convulsas nos seus poros volcánicos nun xeito de sauna primordial.

 

E entón marcharemos, empatando as cancións da floresta

coas cores das plumas dos cantantes,

demoraremos coas pegadas das capras e dos cabalos,

porcos bravos, cervos monteses, e raposos;

logo de súpeto atoparemos a clareira,

densamente alfombrada con agullas caídas

dos maxestuosos, inesperados piñeiros entre o eucaliptal.

Entraremos na sorprendente abertura, beireada polo xigante galo silvestre

aínda da cor do liño coas súas melifluas flores invernais,

o mato que os Celtas chamaban sacro polos espiños lacerantes;

e no corazón deste lugar asombrado

onde os druidas de hoxe aínda deixan circos máxicos no chan,

a cabana de prenda tivo de rendernos.

 

Entraremos nas cámaras das sentinelas en silencio, con mágoa,

e alentaremos o almiscar, e coidaremos o noso paso

para poupar os pequenos chapeus  cogumelo, de vermello brillante e marelo laranxa,

xoias cativas  que coroan a celosía da palla húmida.

Apostarémonos a vixiar na xanela do mar,

facendo como que somos sentinelas,

en garda contra as armadas hostís de ingleses, turcos e bereberes

que nos tempos pasados expoliaron con terror a nosa costa.

Entón ti de súpeto susurras, “ ¡Que veñen os piratas!

¡Erguen a bandeira negra!

¡Rápido! ¡Apaga esa luz!”

“Manda un xenete á vila. Tranca e bota o ferrete ás portas.

¡Rechea e carga os canóns!”

 

E disimulando os risos, para que ningún corsario nos sinale

iremos de pontas ao cuarto de atrás, ceibes de xanelas que nos treizoen;

sentiremos o lume, mexeremos a pota,

gustando do guiso que fixemos

da carne gustosa das capras e xabaríns.

 

Falaremos a pantasmas de pastores do pasado, e a espectros aínda da guerra agachados

do sangue salferido por batallas, de irmáns matando irmáns,

a guerra que lanzou a nosa poesía nunha tomba sen sinalar,

a guerra con soldados que a penas sabían polo que loitaban..

 

Seguiremos pegadas ao borde do cantíl rochedo,

ollaremos o mar cara ao seu horizonte,

e correremos nas rocas afrontando o fío;

espallando os brazos como asas

debruzándonos contra do vento en xogo vertixinoso co fado,

logo, correndo sendeiro abaixo, tomar refuxio de novo

na garita.

 

E cando mantas grises formen o ceo

e den rumores macios, tan pouco pretenciosos cal este santuario,

como almas de gato rosmando, chamándonos ao noso lar para a cea

vagaremos sendeiro de montaña abaixo,

para atopar o noso auto,

e volver a casa sabiamente

deixando a garita atrás.